– Peter, potrzebuje wolnego. W końcu muszę wyruszyć z Zurichu na więcej niż 2 dni, jest lato! Ruszam do Tessin. Na pewno wiesz, co mi polecić..

– Monte Verita.                                                                                                                                                                             

…

Kładę czystą kartkę na stół, chwytam długopis i rysuję szkic mapy. Taka mapa to skarb! 

Szkic rozrysowuje się po drodze. Jedziemy z Zurichu na południe

– 135 km do Locarno.                                           

Svizzera Italiana!

Kanton Tesin graniczy z Italią. Wkraczając na te ziemie czujemy, że Szwajcaria się rozmywa. Tereny Ticino zostały zajęte przez Szwajcarów w XV wieku, a w 1803 land ten przystąpił do Konfederacji Szwajcarskiej jako pełnoprawny członek. Językiem urzędowym pozostał do dziś język włoski.

Oficjalnie Tessin, z łaciny Ticinum, włosko…Ticino, a po polsku Tessyn …ulice i uliczki o włoskim charakterze, wyblakłe od słońca domy z kamienia w odcieniach beżu i oranżu, dziko rosnące palmy. Włoski gwar rozmów. Można by pomyśleć, że spacerujemy uroczym włoskim miastem..gdyby nie szwajcarski porządek i wciąż wysokie góry dookoła. W krajobrazie co rusz zachwycające wodospady, zaokrąglone kamienne wąwozy wyżłobione przez wodę, szmaragdowa lodowata woda, dużo zieleni. Warto dać się tu zgubić, odkryć mniej turystyczne miejsca.

 

Docieramy do Locarno, miasta w południowej włoskojęzycznej części Szwajcarii, w kantonie Ticino. Spotykamy się tu z moją dobrą koleżanką Anią, która też obecnie mieszka w Zurichu oraz nowo poznaną kobietą – wędrowcem, która podąża za swoim guru po całym świecie (i opowiada nam o nim niczym o ostatnim porcie). Znajdujemy piękne miejsce przy jeziorze Maggiore, rozkładamy koce, zapalamy świece i siadamy do kolacji. Przy kolacji podjeżdża do nas radiowóz. Kontroluje miejscówkę. Przeprowadzamy z policjantami rozmowę udając, że wcale nie zamierzamy nocować pod gołym niebem,  opowiadając kim jesteśmy i skąd jesteśmy… Ania, która była główną rozmówczynią próbuje po hiszpańsku im zakomunikować (uśpić ich czujność),  że niedługo udajemy się na poszukiwanie mieszkania znajomych…Miejsce na sen znaleźliśmy pod drzewami na plaży, jest wrześniowa ciepła noc. Śpimy w najlepszym hotelu o niezliczonej liczbie gwiazd. 

 

 Locarno

W Locarno nie zostajemy długo. Mamy tylko 3 noce, więc pospiesznie uciekamy z miasta. Mamy kilka miejsc do zobaczenia i kilka do odnalezienia.

Jednak zostawiam tu kilka ciekawostek o Locarno:

• Jest to najniżej położone miasto w Szwajcarii (ok. 205 m.n.p.m.)
• Klimat: W Locarno, jak wokół całego jeziora panuje łagodny, subtropikalny klimat umożliwiający wegetację roślin nietypowych dla tej szerokości geograficznej. ( Na południowy zachód od Ascony lezą Wyspy Brissago. Między 1885 a 1928 r. rosyjska baronowa niemieckiego pochodzenia, Antonietta Saint-Legér, założyła tu ogród botaniczny, który miał być rajem na ziemi.)
• Co roku odbywa się tu międzynarodowy Locarno International Film Festival. W roku 2016 odbył się 69 raz. Nieprzerwanie od sierpnia 1946 roku. Główną nagrodą jest Złoty Lampart ( Pardo d’oro). Festiwal jest organizowany w plenerze na Piazza Grande z miejscami dla 8.000 widzów. Filmy wyświetlane są przez dwa tygodnie. W 2016 nagrodę Srebrnego Lamparta dla najlepszego aktora otrzymał Andrzej Seweryn za rolę w filmie Ostatnia rodzina, Jana P. Matuszyńskiego.  link do strony festiwalu -> klik

 Ascona

Monte Verita ( Góra Prawdy)

 

Ascona to niewielkie miasteczko położone nad jeziorem Maggiore. Miasteczko słynie jako ośrodek sztuki, w małych uliczkach pełno jest galerii i sklepów z rzemiosłem artystycznym. Niewielkie rozmiarami, jednak ma wielkie znaczenie w historii.  W 1900 roku Henry Oedenkoven, 25-letni syn biznesmena z Antwerpii wraz ze swoją towarzyszka Idą Hofmann zakupili wzgórze w Asconie. Została tam założona osada Monte Verita na początku XX wieku, która głosiła powrót do natury. Wzgórze Monte Verita było alternatywnym miejscem z dala od konsumpcyjnego systemu jaki oblewał świat.  Ich zamiarem było, aby rozpocząć nowe życie, idealnego społeczeństwa opartego na zasadach wolności, bliższej relacji z naturą, która obejmowała również nudyzm i dietę wegetariańską. Stworzono tu najpierw osadę utworzoną przez grupę znajomych, który zapraszali do niej swoich przyjaciół. Następnie otwarto tu również sanatorium.

To miejsce zauroczyło znanych i sławnych, uczonych, artystów: Carl Jung,  Herman Hesse,  Hugo Ball, Max Picard, Paul Klee (…). Anarchista, lekarz Raphael Friedeberg przeniesiony do Ascony w 1904 roku, przyciągnął wielu innych anarchistów do Ascony. Miejsce spotkań rożnych wyznań: fenomenologów religii, badaczy mistyki islamu, badaczy mistyki żydowskiej…

 

W 1956 roku baron von der Heydt opuścił nieruchomości na wzgórzu i zaczęła się nowa era dla Monte Verita. W 1989 roku powstała prywatna Fundacja Monte Verita, którą tworzy rada miejscowości Ascona i Swiss Federal Institute of Technology. Plan został opracowany, aby organizować międzynarodowe działania kulturalne na poziomie akademickim poprzez seminaria i konwencje dotyczące różnych tematów takich jak badania naukowe, wystawy, sztuka, literatura, historia, etc.
Możesz znaleźć listę tych wszystkich dat, osób i wydarzeń, które są ściśle związane z historią Monte Verita w kolejności chronologicznej ->klik

Niewiele podobnych miejsc przetrwało. Jednak Monte Verita stoi do dziś. Pozostały stare budynki i antyczne detale, które pozwalają cofnąć się w tamte czasy, kiedy  to miejsce zyskało legendarny status. Verita rozkwita na wiosnę, łapie słońce latem i złoci się jesienią.  W tym czasie dzieje się najwięcej warsztatów i wystaw. Tutaj link do programu jaki oferuje Monte Verita -> klik

Osobny artykuł o Monte Verita – powstaje.

Modernistyczny hotel projektu Emila Fahrenkampa, zdjęcie : http://www.csf.ethz.ch/about-us/a-historical-site.html

 

 

Zapytaliśmy recepcjonistę z Monte Verita – co by nam pięknego polecił na biwak, plażę – niezatłoczoną wspaniałą oazę – znaną tylko tubylcom. Podał 3 nazwy Golino, Pozzo i Tegna. Powiedział, że kończy pracę i pokieruje nas tam skuterem, gdyż możemy mieć problemy ze znalezieniem miejsca na własną rękę.

Golino Ponte

Malutka wieś Golino sprawiła, że zostaliśmy tam 2 noce i zostalibyśmy dłużej, gdyby nie czas. Na plażę przychodziło dziennie po 2,3 osoby…, a większość czasu byliśmy tam sami. Nikt z miejscowych nie zrobił problemu z namiotem, który postawiliśmy pod niedobudowanym mostem tuż przy pięknej wodzie. Mieliśmy miejsce na ognisko, przy którym siedzieliśmy nocami. Gdy budziliśmy się rano, szliśmy kilka kroków do hoteliku, gdzie w ogrodzie piliśmy kawę i jedliśmy przepyszne lody domowej roboty. 

 

Ponte Brolla 

Cliff Diving tutaj króluje. Duch tego sportu, odnajduje tutaj swój raj! W pięknej scenerii Ponte Brolla odbywają się spektakularne zawody cliff divingu dla mężczyzn i kobiet podzielone na różne kategorie w ekscytującym programie lata.
Przyjeżdżają tu najlepsi europejscy sportowcy wykonujący zapierające dech w piersiach akrobacje.  

Wstęp wolny. Gorąco polecam!

 

https://www.whdf.com/events/

 

 

 

 

Cascata del Salto – Wodospad w Maggia

W  Ticino jest około 150 kanionów i niezliczona liczba wodospadów. Cascata del Salto jest niezwykła. Wznosi się w pobliżu miasteczka Maggia, 1,5 godziny drogi na północ od Lugano. 

       Rekord świata w cliff divingu!

Laso Schaller, kanioningowiec i high diver, ustanowił rekord skacząc z 58,8 właśnie w tym miejscu. Woda ma 8 metrów głębokości. Uf.

Więcej do poczytania: 

http://www.redbull.com/en/adventure/stories/1331731012784/highdive-world-record

 

 

 

Contra Dam/ Verzasca Dam

Verzasca to czwarta pod względem wysokości tama w Szwajcarii. Szybko zyskała sławę u miłośników bungee. W 1995 roku posłużyła jako tło w scenie otwierającej film o Jamesie Bondzie „GoldenEye”. Tama ma wysokość 220 metrów. Szacuje się, że skoczyło z niej już około 10 tysięcy śmiałków

Właśnie Szwajcaria, a także Włoska Szwajcaria oferuje skoki spadochronowe, spływy górskie, zjazdy po linie (rappelling), wspinaczka, wyprawy lodowcowe, skoki na bungie (z 70 metrowej tamy jak James Bond w Goldeneye)..

 

Ciao!

Zdjęcia i tekst: Paulina Czarniecka